Bart Peeters over het Plaatje.

Omdat je bloed kruipt waar het niet gaan kan heb ik een plaatje gemaakt in mijn eigen taal.

Voor mijn veertigste durfde ik dat niet, ik verschool me liever achter toeters, bellen en de taal van The Beatles.
Na je veertigste lijkt popmuziek soms wat potsierlijk, dus had ik mijn elektrische instrumenten weggegeven aan mijn post-grunge-neefjes.
Op vakantie in Frankrijk met mijn gezin betrapte mijn vrouw me op kleine akoestische, autobiografische liedjes in het Vlaams.

Mijn vrouw kon er mee leven.

Ik merkte een gekke paradox; mijn dochters vroegen: "Papa ga je mee in de zee spelen?" en ik zei: "Neen, want ik ben een liedje aan het maken over een papa die met zijn kinderen in de zee gaat spelen"...
Toen heb ik een idee gejat uit de Bob Dylan-film "Don’t look back". Ik ben helemaal alleen op toer gegaan in kleine Vlaamse theaters, met een gitaar en soms zette ik zelfs die aan de kant en vertelde dingen waardoor de liedjes plots een geheel leken.

Die toer was een meevaller. Het was even afwachten of iemand zoals ik (een televisiekonijn met een overdosis aan showbizzatomen) wel de toelating zou krijgen van de mensen om plots iets helemaal anders te doen. Het bleek te kunnen, Vlamingen denken niet in hokjes.
Ik koos Ronny Mosuse, die ik al ken sinds The Radios, als producer.
We maakten "Het Plaatje Van Bart Peeters". Een moeilijkere titel had geen zin.
Omdat Ronny en ik nog steeds vinden dat alle platen moeten proberen te klinken zoals The Beatles nodigden we in de studio naar hartelust fijne muzikanten uit. We deden zoveel mogelijk live-takes: alles tegelijk de plaat op en de strijkers achteraf. Ronny wilde voorkomen dat ik teveel zou nadenken.

Omdat Het Plaatje goed onthaald werd ging ik weer op toer.
Maar deze keer met de muzikanten mijner dromen; de klassieke broers Ivan en Mike Smeulders op bas, accordeon en piano, de alom gerespecteerde folkmuzikant Geert Waegeman op viool en mandoline, de bevlogen zanger-percussionist Piet Van Den Heuvel en de meesterlijke djarbuka-speler Abdellah Marakchi.
Onze muziek is intiem en akoestisch maar toch kwamen we ook terecht op grote festivals zoals het jaarlijkse Amnesty-Festival in Antwerpen en het Brusselse Boterhammen in de Stad. We mochten zelfs spelen voor tienduizend enthousiaste mensen op het festival van Dranouter naast Arno, Flip Kowlier en Daniel Lanois.

Deze zomer doen we weer Amnesty Antwerpen en Marktrock Leuven.
De bonustracks op de Nederlandse versie vertellen een beetje hoe we klinken in minder intieme omstandigheden.
Ik besef dat het een erg Vlaams plaatje is, maar Kees Klomp (topnaam!) van EMI Nederland vond dat niet echt een probleem; we horen allemaal elke dag liedjes over wijken in New York die we ook maar kennen van horen zeggen zei hij.

Ik ben trots dat dit plaatje nu ook in Nederland uitkomt en ik heb volstrekt geen idee hoe het bij jullie zal uitpakken maar dat is niet erg: "Het is dat je Achteraf pas alles van Tevoren weet"...
Rock & Roll is wat je zelf wil dat het is.

Merci voor uw aandacht.
Bart Peeters


PS:
Ik woon in het dorpje Boechout bij Antwerpen, tot in de derde kleuterklas woonde ik in Duffel (een vergelijkbaar dorpje eveneens bij Antwerpen), Libert Vanderkerken was onze Professor Taalfilosofie aan de Universiteit van Antwerpen, Sigrid Spruyt is de Vlaamse Sacha de Boer, Bruno Wyndaele is de Vlaamse Ivo Niehe, Bob Dylan gaf toelating voor "Prachtig in het Blauw" en Prince voor "Zeester met Koffie" en "Soms sneeuwt het in de lente", een nummer dat in deze vertaling een hommage is aan Robert Mosuse, de zanger van wijlen The Radios die, in de lente van 2000, op veel te jonge leeftijd overleed.